اثر افزودن منابع کاتیونی به آب آشامیدنی و جیره بر عملکرد جوجه های گوشتی در معرض تنش گرمایی

این آزمایش به منظور بررسی اثر استفاده از بیکربنات سدیم و کربنات پتاسیم به آب و جیره جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی (34-26 درجه سانتیگراد) بر عملکرد، خصوصیات لاشه و برخی فراسنجه های خون آنها در دوره رشد و پایانی انجام گرفت. یکصد و هشتاد قطعه جوجه گوشتی یکروزه (کاب500) در 6 تیمار، 3 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار تخصیص داده شدند. تیمار ها شامل سه نوع مکمل کاتیونی (بدون مکمل یا شاهد، 7/0 درصد بیکربنات سدیم و 7/0 درصد کربنات پتاسیم) و دو روش استفاده از مکمل (در آب یا جیره) در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل 3×2 بود. جوجه¬ها تا سن 21 روزگی با جیره یکسان تغذیه شده و سپس تا 42 روزگی جیره های آزمایشی را مصرف کردند. وزن 21 روزگی جوجه ها به عنوان عامل کمکی در مدل آزمایشی قرار گرفت. مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی به صورت هفتگی اندازه گیری شد. در پایان دوره، از هر تیمار سه جوجه جهت تجزیه لاشه و خونگیری کشتار شدند. نتایج نشان داد که استفاده از مکمل کاتیونی و شیوه استفاده از آن تاثیر معنی‏دار بر مصرف خوراک جوجه‏ها طی سه هفته پایانی پرورش نداشت. بین گروه های تیماری نیز تفاوت معنی دار در مصرف خوراک مشاهده نشد. استفاده از مکمل کاتیونی و شیوه استفاده از آن تاثیر معنی دار بر افزایش وزن جوجه ها طی سه هفته پایانی پرورش نداشت ولی تیمار حاوی بیکربنات سدیم در آب افزایش وزن بدن بیشتری نسبت به تیمار شاهد نشان داد (05/0p<). ضریب تبدیل غذایی جوجه ها طی سه هفته پایانی پرورش تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. بهترین ضریب تبدیل غذایی در گروه بیکربنات سدیم در آب بود. نتایج تجزیه لاشه نشان داد که در گروه های مختلف تفاوت معنی دار در وزن اجزای لاشه و وزن اندام های داخلی جوجه ها مشاهده نشد ولی وزن چربی حفره شکمی در گروه بیکربنات سدیم در آب نسبت به تیمار شاهد به طور معنی دار کمتر بود (05/0p<). در مجموع نتایج نشان داد صرفا تیمار مکمل بیکربنات سدیم در آب آشامیدنی باعث بهبود افزایش وزن و همچنین کاهش وزن چربی حفره شکمی جوجه های گوشتی در شرایط تنش گرمایی می شود.